در سر راه صفین دهقانان شهر انبار تا امام را دیدند پیاده شده، و پیشاپیش آن حضرت می دویدند.
فرمود: چرا چنین می کنید؟
گفتند: عادتی است که پادشاهان خود را احترام می کردیم.
فرمود:
«به خدا سوگند که امیران شما از این کار سودی نبردند و شما در دنیا با آن خود را به زحمت می‌افکنید و در آخرت دچار رنج و زحمت می‌گردید و چه زیانبار است رنجی که عذاب در پی آن باشد و چه سودمند است آسایشی که با آن، امان از آتش جهنم باشد.» (نهج البلاغه- حکمت 37)
و حالا ما مانده ایم و.....!!!
نظرات شما عزیزان:
آمار
وب سایت: